قبل از اينکه چراغهاي راهنمايي و رانندگي به شکل فعلي در تقاطع‌هاي پايتخت نصب شوند، از چراغهاي راهنمايي به صورت کوله
پشتي در تقاطع‌هاي تهران استفاده ميشد.
چراغهاي کوله پشتي داراي دو چراغ قرمز و سبز و کليدي براي خاموش و روشن کردن بودند و در پشت مامور راهنمايي و
رانندگي قرار مي‌گرفتند و کليد آن روي سينه سمت چپ وي قرار داشت.
اما نخستين چراغهاي راهنمايي و رانندگي شهر تهران در سال‌هاي دهه 30 در تقاطع‌هاي سپه (امام خميني (ره) فعلي) ولي عصر
(عج)، پل امير بهادر، باغ ملي، دروازه شميران، گمرک و اميريه نصب شد.
اين نسل از چراغهاي راهنمايي و رانندگي که در شهر تهران نصب و راه اندازي شدند، مجهز به فانوس‌هاي لامپي کوچک بودند که
از ديد کافي به خصوص در ساعات مياني روز و در نور شديد آفتاب برخوردار نبودند.
همچنين به دليل عدم طراحي مناسب سيستم برق رساني و استفاده از روش کابلکشي هوايي براي تأمين انرژي، درصد بروز اختلال
در سيستم برق آنها بسيار بالا بوده و خاموشي مکرر چراغ هاي راهنمايي در تقاطعات اجتناب ناپذير بود.
در سال‌هاي 39 و 40 بالاخره تقاطع‌هاي شهر تهران به نسل جديد چراغهاي راهنمايي مجهز شدند. کنترل اين نسل از چراغهاي
راهنمايي به صورت غير خودکار و توسط مأموران پليس راهنمايي و رانندگي صورت مي‌گرفت و تنها معيار تصميم گيري آنها
براي تغيير وضعيت چراغ، مشاهداتشان از وضع ترافيک در تقاطع مربوطه بود. ميزان زمان سبز و قرمز چراغ‌ها نيز بستگي به
نظر مأموران پليس داشت.
تحول ديگر، راه‌اندازي چراغهاي راهنمايي و رانندگي زمان ثابت بود که در آنها مدت زمان فاز سبز و قرمز براي هريک از
مسيرهاي منتهي به تقاطع از قبل تعيين ميشد و اين زمانبندي فارغ از تغييرات حجم ترافيک در ساعات مختلف شبانه روز به
صورت يکسان اعمال ميشد.
در سال 1371 با توجه به لزوم گسترش، بهينه‌سازي و ايجاد تحول در امر تجهيز تقاطع ها به چراغهاي راهنمايي مطابق با
استانداردهاي روز دنيا و بهرهگيري از تکنولوژي‌هاي نوين و سازماندهي نظام مند حوزه نصب و راه‌اندازي و حوزه بهره برداري
از چراغهاي راهنمايي، مسئوليت طراحي، نصب و راه اندازي چراغهاي راهنمايي و رانندگي سطح شهر تهران به عهده شهرداري
تهران گذاشته شد.
امروزه کلانشهر تهران براي سهولت در امر رانندگي مجهز به آخرين سيستم‌هاي چراغ هاي راهنمايي و رانندگي است.
آشنايي با نخستين چراغهاي راهنمايي و رانندگي در تهران
رکوردهاي ايران