نخستين وسيله نقليه عمومي تهران تحت عنوان واگنهاي اسبي، در سال 1298 شمسي، کار خود را آغاز کرد.
چندي بعد بلژيکيها در خيابانهاي ري، لالهزار، ناصريه (ناصرخسروي فعلي)، سپه (خيابان امام خميني) و شاهپور (وحدت اسلامي)
ريل نصب کردند و مسافران با واگنهاي اسبي از طريق اين ريلها جابهجا ميشدند.
در آن زمان کرايه واگن اسبيها 5 شاهي بود و آنها از ساعت 6 صبح تا 9 شب کار ميکردند.
در سال 1303پس از اينکه شهردار وقت تهران، خطوط واگن اسبي احداث شده توسط بلژيکيها را برچيد، دانمارکيها وارد ميدان
شدند.
آنها با استفاده از اتوبوسهاي بنزيني بزرگ، چند خط اتوبوسراني در تهران و شميران داير کردند؛ ولي چندي بعد، مجبور به انحلال
شرکت و برچيدن خطوط آن شدند.
بعد از رفتن دانمارکيها، اتوبوسراني به دست ماشيندارها افتاد که با خريد يک يا چند دستگاه اتوبوس، مسافرين را به مقصد
ميرساندند.
براي نخستين بار در سال 1305 اتوبوسهاي مدل ريس از روسيه وارد ايران شد و با ورود آنها، 8 خط اتوبوسراني در تهران داير
شد و مانند واگن اسبي، مسير اولين خط از سبزه ميدان تا حوالي شهر ري بود.
آشنايي با نخستين وسيله حمل و نقل عمومي تهران