پس از اعلام عکاسي در سال 1839 ميلادي با وقفه اي حدود 5 سال يعني در اواخر حکومت محمد شاه قاجار و اوايل حکومت
ناصرالدين شاه، عکاسي وارد ايران شد.
آغاز عکاسي در ايران به دوران قاجار و سلطنت ناصرالدين شاه باز مي‌گردد از عکس‌هاي موجود اين دوران مي‌توان به بخشي از
راه و رسم زندگي آن زمان پي برد.
در بدو پيدايش عکاسي، محدوديت‌هاى فنى عکسبردارى موجب مى‌شد تا عکسبردارى از ابنيه و عمارات رونق پيدا کند.
تمايل واقعى ناصرالدين شاه به ترويج عکاسى در ايران باعث شد تا در آن دوران تعدادى از محصلان مستعد دارالفنون براى کسب
مهارت‌هاى فنى و اطلاعات هنرى به اروپا اعزام شوند.
دوربين‌هاى عکاسى نيز تنها در دسترس درباريان خاص که آشنا به فن عکاسى بودند و بيشتر آنها لقب عکاس‌باشى داشتند قرار
مى‌گرفت.
ناصر الدين شاه را از جمله اولين عکاسان ايراني مي‌دانند. آنچه از يادداشت‌هاي شخصي او به دست آمده نشانگر آن است که وي با
روش‌هاي علمي و فني عکاسي و طرز کار دوربين‌هاي مختلف آشنا بوده و اغلب، از دوربين‌هاي بزرگ با 3 پايه استفاده مي‌کرده
است.
اولين دست‌اندرکاران عکاسي در ايران، اروپائياني ازکشورهاي فرانسه، اتريش و ايتاليا بودند که در مدرسه دارالفنون تهران به تدريس
مشغول بودند.
مدرسه فني حرفه‌اي دارالفنون براي تربيت افسران، مهندسان، غير نظامي، پزشکان و مترجمان توسط امير کبير تأسيس شد.
اولين مجموعه عکس از آثار تاريخي ايران توسط لوئيجي پشه، سرهنگي از اهالي ناپل درسفر به ايران تهيه شد. نسخه دومي نيز از
اين مجموعه در همان سال تهيه و براي ويليام اول، پادشاه پروس فرستاد شد.
دسته‌بندي کلي دوربين‌هاي عکاسي:
دوربين‌هاي آنالوگ:
دوربين‌هاي آنالوگ به طور کلي به دوربيني انعکاسي گفته مي‌شود که نور براي رسيدن به منظره ياب آن بايستي توسط آينه‌اي با زاويه
45 درجه، شکستي معادل 90 درجه پيدا کند.
دوربين‌هاي آنالوگ به دو گروه کلي تقسيم مي‌شود:
دوربين هاي فانوسي: در اين دوربين‌ها، بدنه يا اتاقک دوربين، يعني فاصله ميان لنز و محل قرار گرفتن فيلم، از يک فانوس چرمي
آکاردئون شکل تشکيل شده است.
دوربين‌هاي بدون فانوس: در اين نوع، لنز به وسيله ابزاري به نام مانت 1 ، به بدنه دوربين که از جنس سختي ساخته شده است،
متصل مي‌شود.
دوربين‌هاي ديجيتال:
دوربين ديجيتال دستگاهي الکترونيکي است که براي گرفتن عکس و ذخيره آن بجاي فيلم عکاسي از حسگرهاي حساس به نور استفاده
مي‌کند و تصوير گرفته شده توسط سنسور طي چند مرحله به حافظه دوربين براي استفاده فرستاده مي‌شود.
در دوربين ديجيتال، تصويربرداري روي فيلم صورت نمي‌گيرد بلکه توسط يک حسگر حساس انجام مي‌شود.
هنر عکاسى در ميان هنرهاى کاربردى از ظرافت، دقت و اهميت خاصى برخوردار است. عکاسى فى‌نفسه وسيله‌اى است که در
آفريدن کار هنرى از آن بهره گرفته مى‌شود. عکاسى در عرصه? خلاقيت با هنر وجه اشتراک دارد؛ زيرا هرگونه کار عکاسى با
دخالت ماهيتاً با دخالت نيروى تخيل انجام مى‌شود.
هرعکس، حتى يک عکس فورى که تصادفاً گرفته شده باشد، بازتابى از نوعى سازماندهى تجربه و ثبت يک صورت ذهنى است. به
اين ترتيب، موضوع و سبک هر عکس، از دنياهاى درونى و بيرونى شخص عکاس خبر مى‌دهد.
دوربين معمولاً چيزى بيش از يک وسيله? ثبت در نظر گرفته نمى‌شود؛ اما عکاسى به‌هيچ‌‌وجه يک وسيله? خنثى نيست. هر عکسي،
تفسير دوباره‌اى از جهان پيرامون ماست و ما را عملاً بر آن مى‌دارد که اين جهان را به شکلى جديد ببينيم.
در مجله حاضر براي آشنايي بيشتر علاقمندان به هنر عکاسي، برخي از تجهيزات دوربين عکاسي معرفي شده است.
تاريخچه عکاسي در ايران
رکوردهاي ايران