چراغ هاي راهنمايي در سال 1868 پيش از اختراع اتومبيل و در زماني که ترافيک شامل
چهارپايان، واگن ها، کالسکه ها و عابران پياده مي شد، طراحي و در لندن نصب شد.
اين چراغ از دو فانوس گازي قرمز به معناي توقف و سبز به معناي احتياط و توسط مهندس
راه آهني به نام "J P Knight " ساخته شده بود.
البته يک سال بعد در ژانويه 1969 اين چراغ راهنمايي گازي منفجر شد و مأمور پليسي را
که مشغول روشن کردن آن بود، به شدت مجروح کرد.
اما اولين چراغ راهنمايي نسل جديد که به چراغ هاي راهنمايي امروزي شبيه تر است، بعد از
اختراع اتومبيل و در شهر ديتوريت و به همت يک مأمور پليس راهنمايي و رانندگي ساخته
شد.
و اين چراغ را با الهام از چراغ کنترل خط ريل راه آهن که از گذشته به چراغ هاي  برقي
خودکار مجهز شده بودند، طراحي کرد، اين چراغ با سه فانوس، قرمز، نارنجي و سبز از
چراغهاي کنترل خطوط ريلي ساخته شد و در يک تقاطع در ديترويت نصب شد.
با آزمايش موفقيت آميز اين چراغ، ظرف کمتر از يکسال 15 تقاطع در اين شهر به چراغ
راهنمايي مجهز شدند. از آن تاريخ به بعد پيشرفت هاي بسياري در حوزة طراحي و ساخت و
مديريت چراغهاي راهنمايي به دست آمده است و امروزه چراغ راهنمايي به عنوان ابزار
اصلي کنترل و مديريت تقاطعات مطرح هستند.

در ايران هم اولين چراغ هاي راهنمايي و رانندگي در سال هاي دهه 30 درتقاطع هاي سپه
(امام خميني ره) ولي عصر، پل امير بهادر، باغ ملي، دروازه شميران، گمرک و اميريه نصب
شد ولي قبل از نصب اين چراغ ها، چراغ هاي راهنمايي به صورت کوله پشتي بودند که
داراي دو چراغ قرمز، سبز و کليدي در جهت خاموش و روشن کردن آنها بود، کوله پشتي در
پشت مامور قرار ميگرفت و کليد آن روي سينه سمت چپ قرار داشت.
بالاخره در سال هاي 39 و 40 تقاطع هاي شهر تهران به مرور به نسل جديد چراغ هاي
راهنمايي مجهز شدند.
نسل اول چراغهاي راهنمايي و رانندگي که در شهر تهران نصب و راه اندازي شدند مجهز به
فانوس هاي لامپي کوچک بودند که از ديد کافي به خصوص در ساعات مياني روز و در نور
شديد آفتاب برخوردار نبود ضمن آنکه به دليل عدم طراحي مناسب سيستم برق رساني و
استفاده از روش کابل کشي هوايي براي تأمين انرژي، درصد بروز اختلال در سيستم برق آنها
بسيار بالا بوده و خاموشي مکرر چراغهاي راهنمايي در تقاطعات اجتناب ناپذير بود.
کنترل اين نسل از چراغهاي راهنمايي به صورت غير خودکار و توسط مأموران پليس
راهنمايي و رانندگي صورت مي پذيرفت و تنها معيار تصميم گيري آنها براي تغيير وضعيت
چراغ ، مشاهداتشان از وضع ترافيک در تقاطع مربوطه بود. ميزان زمان سبز و قرمز نيز
بسته به نظر همين مأموران پليس تعيين مي شد.
تحول ديگر در طول اين دوران، راه اندازي چراغ هاي راهنمايي و رانندگي زمان ثابت بود که
در آنها مدت زمان فاز سبز و قرمز براي هريک از مسيرهاي منتهي به تقاطع از قبل تعيين
مي شد و اين زمانبندي فارغ از تغييرات حجم ترافيک در ساعات مختلف شبانه روز به
صورت يکسان اعمال مي شد.
در سال 1371 با توجه به لزوم گسترش، بهينه سازي و ايجاد تحول در امر تجهيز تقاطع ها
به چراغ هاي راهنمايي مبتني بر نگرش فني و مهندسي و مطابق با استانداردهاي روز دنيا و
بهره گيري از تکنولوژي هاي نوين و سازماندهي نظام مند حوزه نصب و راه اندازي و حوزه
بهره برداري از چراغ هاي راهنمايي، مسئوليت طراحي، نصب و راه اندازي چراغ هاي
راهنمايي و رانندگي سطح شهر تهران به عهده شهرداري تهران گذاشته شد.
آشنايي با تاريخچه چراغ هاي راهنمايي و رانندگي
رکوردهاي ايران