نخستين فرستنده تلويزيوني تهران ساعت 5 بعد از ظهر روز جمعه يازدهم مهرماه سال 1337 آغاز به کار کرد
مجلس شوراي ملي در تيرماه سال 1337 ماده‌اي با 4 تبصره مصوب کرد که به موجب آن يک فرستنده تلويزيوني زير پوشش
وزارت پست و تلگراف و تلفن در تهران ايجاد شد. اين فرستنده تا 5 سال از پرداخت ماليات معاف بود و تمامي برنامه‌هاي آن از
مقررات اداره کل انتشارات پيروي مي‌کرد.
اين فرستنده که تلويزيون ايران ناميده مي‌شد، ابتدا هر روز از 6 بعد از ظهر تا 10 شب برنامه داشت. در آن زمان همه فعاليت‌هاي
تلويزيوني کشور در تهران در انتهاي يک خيابان خاکي که شيب تندي هم داشت، انجام مي‌شد، جايي که امروز به خيابان الوند معروف
است و شبکه دوم سيما در آنجا مستقر است.
محل ساختمان نخستين شبکه تلويزيوني ايران در بلندترين نقطه تپه‌هاي ده ونک که مشرف به مرکز تهران آن روزگار بود، تاسيس
شد.
تاريخچه تلويزيون در ايران
تلويزيون ايران به صورت خصوصي اداره مي‌شد و متکي به درآمد خود از آگهي‌هاي تجارتي و تبليغاتي بود. اين سازمان پس از يک
سال فعاليت برنامه‌هاي روزانه خود را در تهران به 5 ساعت افزايش داد.
تلويزيون ايران از روز 4 آبان 1345 کار خود را به طور آزمايشي آغاز و از اول فروردين 1346 کار خود را شروع کرد. اين
شبکه با روزي 3 ساعت و با کمک 2 فرستنده با قدرت 12 کيلووات و توانست 5/2 ميليون نفر از جمعيت تهران را زير پوشش
خود قرار دهد.
امکانات فني تلويزيون در آن زمان به يک استوديو، 3 دوربين و 2 دستگاه ضبط مغناطيسي محدود مي‌شد و از آنجا که فرستنده
تلويزيون ايران با سيستم 525 خطي آمريکايي کار مي‌کرد و سيستم تلويزيون ملي 625 خطي اروپايي بود، تلويزيون ملي با نصب
يک فرستنده 2 کيلو واتي با سيستم 525 خطي بر بالاي ساختمان هتل هيلتون تهران، امکان استفاده از اين شبکه را براي همه
دارندگان تلويزيون با سيستم‌هاي مختلف، امکان‌پذير کرد.
پس از پيروزي انقلاب با تأسيس شبکه 5 با عنوان شبکه تهران و اختصاص يک شبکه استاني به استان‌هاي کشور، توجه به مناسبات
درون گروهي شهرستان‌ها و استان‌ها در دستور برنامه‌سازان قرار گرفت.
آشنايي با نخستين فرستنده تلويزيوني تهران
رکوردهاي ايران