شيخ بهايي

زندگینامه شیخ بهایی

شیخ بهاء الدین، محمدبن حسین عاملیمعروف به شیخ بهایی، دانشمند بنام دوره صفویه است. اصل ویاز جبل عامل شام بود. بهاء الدین

محمد ده ساله بود که پدرش عزالدین حسین عاملیاز بزرگان علمایشام بسویایران رهسپار گردید و چون به قزوین رسیدند و آن شهر را

مرکز دانشمندان شیعه یافتند، در آن سکنیگزیدند و بهاءالدین به شاگردیپدر و دیگر دانشمندان آن عصر مشغول گردید.

مرگ این عارف بزرگ و دانشمند را به سال 1030 و یا 1031 هجریدر پایان هشتاد و هفتمین سال حیاتش ذکر کرده اند. ویدر شهر

اصفهان رویدر نقاب خاک کشید و مریدان پیکر او را با شکوهیکه شایسته شان او بود، به مشهد بردند و در جوار حرم هشتمین امام شیعیان

به خاک سپردند.

شیخ بهاییمردیبود که از تظاهر و فخر فروشینفرت داشت و این خود انگیزه ایبرایاشتهار خالص شیخ بود. شیخ بهاییبه تایید و تصدیق اکثر

محققین و مستشرقین، نادر روزگار و یکیاز مردان یگانه دانش و ادب ایران بود که پرورش یافته فرهنگ آن عصر، این مرز و بوم و از

بهترین نمایندگان معارف ایران در قرن دهم و یازدهم هجریقمریبوده است.

شیخ بهاییشاگردانیتربیت نموده که به نوبه خود از بزرگترین مفاخر علم و ادب ایران بوده اند، مانند فیلسوف و حکیم الهیملاصدرایشیرازیو

ملاحسن حنیفیکاشانیو عده اییدیگر که در فلسفه و حکمت الهیو فقه و اصول و ریاضیو نجوم سرآمد بوده و ستارگان درخشانیدر آسمان علم

و ادب ایران گردیدند که نه تنها ایران، بلکه عالم اسلام به وجود آنان افتخار میکند.

از کتب و آثار بزرگ علمیو ادبیشیخ بهاییعلاوه بر غزلیات و رباعیات دارایدو مثنویبوده که یکیبه نام مثنوی«نان و حلوا» و دیگری«شیر و

شکر» میباشد و آثار علمیاو عبارتند از «جامع عباسی، کشکول، بحرالحساب و مفتاح الفلاح والاربعین و شرع القلاف، اسرارالبلاغه

والوجیزه». سایر تالیفات شیخ بهاییکه بالغ بر هشتاد و هشت کتاب و رساله میشود همواره کتب مورد نیاز طالبان علم و ادب بوده است.